Kyle

Toen ik in de eerste klas zat van de middebare,zag ik een jongen van mijn klas naar huislopen met al zijn boeken.Kyle was de naam, ik vroeg me af waarom hij aldie boeken mee naar huis nam.Ik dacht bij mezelf; ' Vast weer zo'n nerd. 'Ik had een druk weekend gepland, zaterdag avond een feesten zondag zou ik gaan voetballen met mijn vrienden.Ik haalde mijn schouders op en liep door.Terwijl ik verder liep, zag ik een groepje jongensaan komen rennen.Ze renden naar Kyle ensloegen hem al zijn boeken uit zijn handen enlieten hem struikelen op de vieze natte grond.Ik zag zijn bril door de lucht vliegen,hij lande een paar meter verder in het gras.Hij keek op en ik zag een trieste blik in zijn ogen.Ik had medelijden met hem en liep op hem af.Ik hielp hem zijn boeken op te rapen en terwijl hijzocht om zijn bril zag ik een traan over zijn wang rollen.Toen ik de boeken weer aanhem gaf keek ik hem aan en zei tegen hem;' Alsof die Jongens niks beters te doen hebben '.Hij keek me aan en zei;' Hartstikke bedankt '.Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Dit was 1 van de glimlachen die echte dankbaarheiduitstraalden. Ik vroeg hem waar hij woonde.Hij bleek bij mij om de hoek te wonen,Hij vertelde me dat hij hiervoor altijd naareen priveschool ging.Voorheen zou ik nooit met dat soort mensen omgaan.Kyle en ik hebben de hele terugweg gepraat.Ik tilde zijn boeken. Ik vroeg hem of hij zinhad om mee te gaan voetballen van het weekend.Hij wilde en in het weekend leerde ik Kyle nogbeter kennen. Ik mocht hem echt,en mijn vrienden dachten er net zo over.Maandag; Daar was Kyle weer met zijn stapel boeken.Ik sprak hem aan en zei dat hij nog eens gespierdzou worden als hij elke dag die boeken mee zou nemen.Hij moest lachen en ik nam de helft van zijn boeken over. Vier Jaar ging er voorbij.Kyle en ik waren de beste vrienden geworden.In het laatste Jaar begonnen we te denken aan studeren.Kyle zou naar Groningen gaan en ik naar Delft.Ik wist dat we altijd vrienden zouden blijven,ookal gingen we zo ver van elkaar weg.Kyle wilde dokter worden, ik hield het bijProf-voetballer, Studeren was gewoon niks voor mij.Het eindexamen narderde, Kyle zou tijdens deuitreiking van zijn diploma een speech houden.Ik plaagde hem door te zeggen dat hij een nerd was,maar ik was zo blij dat ik zelf niet op dat podiumhoefde te staan. Op de dag van de uitreiking zag ik Kyle.Hij zag er goed uit, zelf's die bril van hemstond hem goed.Er waren dagen dat hij echtgeluk uitstraalde, waardoor hij soms meerafspraakjes had dan mij.Soms was ik gewoon jaloers op hem.Vandaag was 1 van die dagen.Ik kon zien dat hij zenuwachtig was voor de speech.Ik sloeg mn arm om hem heen en wenste hem succes.Hij keek met aan met zijn dankbaare blik, lachte, en zei;' Bedankt. ' Daar stond hij dan.Hij schraapte zijn keel en begon;' Je eindexamen is een periode waarin jemensen bedankt die je hebben geholpen door dezemoeilijke tijd heen te komen.Je ouders, broers, zussen,misschien Je mentor.. Maar het belangrijkste vanallemaal; Je vrienden.Ik sta hier om Julliete vertellen dat het hebben van een goeie vriendhet mooiste is wat Je kunt hebben.Ik sta hier om Jullie te vertellen dat er nietsmooiers is dan iets te kunnen betekenen voor een ander '.Ik zal Jullie een verhaal vertellen. Ik keek met ongeloof naar Kyle toen hij begon tevertellen over onze eerste ontmoeting.Hij wilde die week zelfmoord plegen.Hij vertelde dat hij zijn schoolkluis had leeggehaald,zodat zijn moeder later niet al die boeken naar huishoefde te dragen.Kyle keek me diep in mijn ogen aan en liet een kleineglimlach zien, ' Gelukkig leef ik nog '.Nadat Kyle zijn verhaal had gehouden over datene moment in zijn levenhoorde ik het publiek emotioneel zuchten.Ik zag zijn vader en moeder diezelfde dankbare blikzoals Kyle die had naar mij toe werpen.Nu pas realiseerde ik me wat ik had betekent voor Kyle.Onderschat nooit de kracht van een actie,Met een klein gebaar kun je iemands leven veranderen.In voor- en tegenspoed.Op de een of andere manierzijn we altijd met elkaar verbonden